maandag 20 juli 2009

Zwanger

Most of the secrets in my adult life are my feelings about my mother. I fear that she will die. I fear that our relationship is too broken to fix. I fear that someday I will regret all the anger I feel towards her.

Ik zal het nooit bekennen. Aan niemand. Mocht iemand er ooit naar vragen, dan ontken ik in alle toonaarden. Ik doe mijn uiterste best om er maar geen aandacht op te vestigen, in de hoop dat niemand door heeft hoe ontzettend verknipt ik ben.
Alles heeft met haar te maken. Alles wat ik doe en alles wat ik niet doe. Al mijn daden kunnen gelinkt worden aan mijn moeder. Ik vind het verschrikkelijk om te zien hoe ze mijn leven beheerst. En dat terwijl ik alle contact verbroken heb en we eens in het jaar een beleefdheidsgesprekje hebben met Kerst. Van twee minuten.
Ik denk dat ze vroeger jaloers op me was. Toen ik klein was, en later als puber. Ik denk dat ze wilde dat zij mijn jeugd kon hebben. Mijn uiterlijk. Mijn vrienden. Ik had het in het begin niet door. Vond haar geweldig en mooi. Was blij met een moeder als haar. Tot het me opviel dat ze zo amicaal met mijn vriendinnen omging. Dat ze hen steeds bij ons uitnodigde om thee te drinken na school. Doordat haar jeugd was getekend door de dood van haar moeder wilde ze, denk ik, met mijn vrienden haar eigen jeugd overdoen. Uiteindelijk kwamen mijn vrienden niet meer om mij naar ons toe, maar om haar. Omdat het altijd zo gezellig met haar was. Uiteindelijk verbrak ik die vriendschappen. Ze moesten mij leuk vinden, niet mijn moeder.
Ik ging zo snel als ik kon op kamers. Ging in een andere stad wonen. In het begin belde ze dagelijks. Wilde praten over de dingen die ik meemaakte. Wellicht om haar eigen leegte te vullen. Al haar daden resulteerden bij mij in een groeiende aversie van alles wat met haar te maken had. Mijn vriendjes nam ik niet mee naar huis. De telefoon nam ik niet meer op. Een keer per maand ging ik langs om te eten. En dan snel weer met de trein terug. Uiteindelijk belde ze steeds minder. Ze had vast iets anders gevonden om zich op te richten.
Mijn man ontmoette ze toen we kwamen aankondigen dat we gingen trouwen. Zij wilde de bruiloft regelen. Was teleurgesteld dat we dat in Vegas gingen doen. Ik moest er niet aan denken dat ik een dag lang met haar zou moeten doorbrengen. Dan maar naar de andere kant van de wereld.
Nu ben ik zwanger. Ik ben als de dood dat ik ook zo word. Dus heb ik al beloofd mijn kind alle vrijheid te geven die het nodig heeft. Ik ga me niet met zijn of haar leven bemoeien zoals mijn moeder dat deed.
Het enige dat me zorgen baart is dat ik trekjes van haar in mezelf herken. De manier waarop ze een theekopje vasthield. Dat doe ik nu ook. Ik hoor haar lach terug in die van mij. Ik zie haar handen als ik naar mijn handen kijk. En langzaam merkte ik dat ik ook haar gedrag ging overnemen. Soms hoor ik mezelf zinnen zeggen tegen mijn man, die zij vroeger tegen mijn vader zei.
Ik weet niet hoe haar zwangerschap is verlopen. We hebben het er nooit over gehad. Dat is maar goed ook, want dat gaat dan in ieder geval op mijn manier. Mijn man en ik hebben gesprekken over het opvoeden. Hij heeft veel gesprekken met zijn ouders gehad over de problemen die zij tegen kwamen. Daar kunnen we wel lering uit trekken. Ik denk niet dat mijn moeder ons zo zou kunnen helpen.
Ik ben benieuwd hoe ik als moeder zal zijn. Vraag me soms nog steeds af of ik wel een kind wil. Beetje laat natuurlijk. Maar eens in de zoveel tijd realiseer ik me dat ik nooit een goed voorbeeld heb gehad. Dat ik het allemaal zelf moet ontdekken. Dat is ook niet makkelijk. Het is natuurlijk veel mooier als je van je eigen moeder kunt leren. Zo is het natuurlijk ook bedoeld. Door de natuur. Bij apen zie je dat ook, dat de oudere vrouwtjes de jongere leren met hun jong om te gaan. Hoe je het moet dragen, eten moet geven enzo.
Maar ja, in de natuur zie het ook gebeuren dat een moeder haar jong niet meer wil. Bij apen soms, maar ook bij schapen en koeien. Dan moet een andere koe dat kalf opvoeden. Uiteindelijk komt het wel goed met dat kalf. Ik vind het wel altijd heel zielig. Als je dat op televisie ziet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten