Oprah

After using my vibrator I always imagine myself jumping on Oprahs couch (plaatje Tom Cruise op bank)

Hij zag er zo mooi uit.. Zo gelukkig. Zo enthousiast. Zo blij. De energie straalde van hem af, hij leek twintig jaar jonger dan hij was. Hij was te gast bij een praatprogramma. Niet zomaar een praatprogramma, nee bij Oprah. Niet de minste zou je zeggen. Nu was, of beter, is Oprah een groot fan van hem. Ze behandeld hem als een vriend. Een bijzondere vriend. Die ze belt als er iets moois in zijn leven gebeurt. En die ze uitnodigt in haar programma, dat wereldwijd door miljoenen mensen wordt bekeken, als dat moois wereldkundig gemaakt mag worden.
Waar anders kan je beter je nieuwtje vertellen dan bij Oprah?
Ik vroeg me af of hij die ochtend met dezelfde energie uit zijn bed was gestapt als waarmee hij nu op de bank zat. Zou hij altijd zo opstaan? Hup, uit de veren, hup, even in de douche, hup, snel een ontbijtje. Dat alles gepaard gaande met een enorme glimlach en het grootste geluksgevoel dat je je voorstellen kan.
Ik keek weer naar het scherm. Zijn parelwitte tanden, zijn stralende ogen, zijn perfecte haar. Ik zag hem praten, maar had geen idee waarover. Of het een film was, of een ander saillant detail uit zijn geweldige leven. Ik moest denken aan vroeger, toen ik als tiener met een vriendinnetje alle liedjes uit Cocktail kon meezingen. De shabby barjongen die hij speelde, leek meer bij hem te passen dan het geluksmonster op de bank.
Hij is de jongen die de American Dream werkelijkheid liet worden. In de film, als nietsnut die met een goeddraaiende bar en een tweeling op komst van zijn prachtige vriendin eindigde, en in werkelijkheid. Want hoewel ik geen idee had waar hij eigenlijk vandaan kwam, was het overduidelijk dat hij geslaagd was.
Langzaam drong tot me door wat hij vertelde. Het ging niet over een film, maar over zijn nieuwste liefde. Dat lijkt me nou bij voorbaat iets waar je in de werelden waarin hij zich begeeft niet al te hoog van de toren over zou moeten blazen. De snelheid waarmee relaties in Hollywood en omstreken worden geconsumeerd is voor ons, gewone mensen, de plebs, al niet meer bij te houden. Steeds wanneer ik denk dat een stel gelukkig is met hun pasgeboren kind, blijken ze beide al lang een ander kind met een nieuwe partner te hebben, na een pijnlijke scheiding.
Zijn nieuwe liefde. Die ik me vaag meen te herinneren van een tienerserie van de afgelopen jaren, dus zo oud kan ze niet zijn. Ze maakt hem jonger, blijer, mooier en beter dan hij zich ooit gevoeld heeft.
Ik kan het niet helpen dat ik denk aan zijn ex. De vrouw die hem geen kinderen kon schenken. Waardoor ze moesten adopteren. Maar omdat ze zo gelukkig waren samen, en omdat ze het mooiste en meest hechte koppel van de buurt waren, was dat verder geen probleem. Het koppel dat nooit uit elkaar zou gaan zou twee mooie kinderen het beste leven geven dat een kind zich wensen kan. Die kinderen zitten dus nu thuis, waar dat ook moge zijn, en zien hun vader op de bank bij tante Oprah zitten. Ze zien hoe hij praat. Hoe hij enthousiast met zijn handen zwaait. Hoe hij uitbundig lacht. Hoe het publiek na elke zin die hij uitspreekt in een luid applaus uitbreekt. Hoe hij harder lacht, en harder praat. Hoe Oprah meedoet, kirt om zijn grapjes. Die door zijn kinderen vast niet zo grappig gevonden worden. Niemand vindt zijn ouders grappig.
Misschien dat de ex er ook is. Erbij zit, bij de kinderen. Waardoor de kinderen dubbel last hebben van plaatsvervangende schaamte. Om hun vader die zichzelf voor schut zet en om hun moeder die indirect voor schut gezet wordt.
Ik wil dit helemaal niet zien. Het is te pijnlijk allemaal. Voor zijn verleden, voor Oprah, die hem nooit in deze staat had moeten uitnodigen, voor zijn nieuwe vriendin. Mijn god. Het arme kind! Misschien is ze er wel, staat ze in de schermen, heeft ze haar handen voor haar ogen geslagen en kijkt ze tussen haar vingers door naar wat haar nieuwe vriend allemaal over haar zegt. Vleiend, maar wellicht een tikkeltje overdreven.
Op het moment dat ik wil wegzappen springt hij op van de bank. Ik blijf hangen. Hij praat nog harder, blijer. Ik vraag me af welk geloof hij hier probeert te verkondigen. Hij knielt op de grond, slaat met zijn vuist op de grond. En dan, tot mijn grote afkeer, springt hij op de bank, en springt daarop op en neer. Om zijn blijdschap te tonen. Om te laten zien hoe goed het met hem gaat. Om iedereen te overtuigen. Van wat? Van zijn geluk? Ik word misselijk. Het publiek juicht. Wat doet Oprah? Die juicht mee. Iedereen is blij. Hij pakt Oprah’s handen en schud haar door elkaar. Ze probeert blij te blijven. Maar wil vast niet zo geschud worden in haar eigen programma. Ik krijg het benauwd als ik ernaar kijk. Misschien dat zijn kinderen nu ook een beetje misselijk zijn geworden. De televisie eigenlijk uit willen zetten, maar ja, dat doe je niet als je vader te zien is. Ik word verdrietig. Dit gun je niemand. Zijn kinderen niet, zijn ex niet, Oprah niet, het meisje niet. Maar vooral hem niet.