zaterdag 20 juni 2009

Seconden

I love my Beijing medal but whenever I look at it I will remember it was one stupid point away from this (gouden medaille). Sport is cruel.

Het lied dat klinkt had mijn lied moeten zijn. Niet dat ik het van buiten ken, of dat ik het mooi vind. Maar de muziek die nu klinkt maakt dit moment nog onrealistischer dat het al was. Deze hele onderneming voelt als een droom, en tegelijkertijd voelt mijn hele lijf zich doordrongen van de realiteit.
Jaren van werk zijn vandaag samengekomen in een momentopname van 2 minuut 38 seconden en 09 honderdsten. 09. Normaal zwem ik altijd in 07. Het is onvoorstelbaar dat mijn leven door 2 honderdsten wordt bepaald.
Ik herhaal al twee uur iedere honderdste van mijn tijd. Iedere tel zie ik wat ik deed en hoe het voelde. Goed. Het voelde goed. Waar had ik sneller moeten zijn? Hoe kan het in godsnaam dat ik ergens een tel heb laten liggen? Was het de afzet? Het keren? Of het moment dat ik mijn hand uit stak? Dat had ik eerder moeten doen.
Ik raakt met mijn vingertoppen de zijkant, tikte aan en voelde dat het goed zat. Ik kwam omhoog en keek naar het bord. 2.38.09. Ik schrok, maar wist dat het nog steeds een goede tijd was. Naast me voelde ik Ian, die net als ik omhoog keek. Ik keek naar zijn score. 2.38.08.
Mijn hart leek te stoppen. Mijn hele lijf werd zwaar. Het is niet waar. Ik weet dat ik hem gefeliciteerd heb. Dat ik uit het water ben geklommen en naar mijn handdoek ben gelopen. Dat Ben me kwam afdrogen, tegen me sprak. Geen idee wat hij zei. Het doet er ook niet toe. Na ons kwamen nog twee rondes. Dus moesten we weg, en wachten tot de prijsuitreiking.
Die stomme Chinezen weten ook niet hoe ze iets moeten plannen. Je wilt toch geen twee uur moeten wachten tot je vernederd wordt? Wetend dat alle commentatoren de komende twee uur zullen refereren aan die honderdste?
Toen het tijd was om naar het podium te lopen kon ik Ian niet aankijken. Ik kon het gewoon niet opbrengen. En nu sta ik hier, een stukje lager dan hij. Klinkt zijn lied. En kijk ik zo blij mogelijk de camera’s in. Zodadelijk moeten we de pers te woord staan. Geen idee hoe ik daar doorheen moet komen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten