Dik

I often wonder if I’ve ever been caught in an obesity news segment.

Haar bovenbenen schuurden langs elkaar. Ze was net van haar huis naar de bushalte gelopen, zo’n twintig meter verder, en kon nu al niet meer nadenken van de pijn.
Ze had vanochtend haar moeder gevraagd ze voor haar in te smeren met een speciaal zalfje dat haar geïrriteerde huid zou helen. De hitte van de afgelopen dagen hadden haar geen goed gedaan. Ze kon natuurlijk niet in een korte broek naar buiten, dus droeg ze ’s zomers, ook bij achtendertig graden hitte, een pantalon. Aangezien die broeken duur waren om op maat te laten maken, had ze geen bijzondere broeken voor warm weer. Waardoor ze het nog warmer had dan iedereen al vermoedde.
Door de warmte broeide het bij haar kruis en haar bovenbenen, die sowieso altijd al tegen elkaar aan gedrukt werden. In de winter ging het nog wel, alhoewel ze het dan meestal te koud had omdat diezelfde stoffen broeken de kou niet buiten hielden. Maar ’s zomers was het ergst. De uitslag kwam zo rond eind mei, en verdween meestal pas weer in september. Het waren kleine rode bultjes, die soms opensprongen door het vele schuren. Haar benen waren dan bedekt met kleine rode schilfertjes, en soms bloedde ze als bij een schaafwond.
Haar moeder had al verschillende crèmes geprobeerd, maar nog geen een was de werkelijke oplossing geweest. Ze bleek allergisch te zijn voor aloë vera, wat in de meeste verzachtende crèmes zat. Na die ontdekking, waardoor ze twee weken plat had moeten liggen, waren ze overgestapt op talkpoeder. Dat werkte een beetje, maar had weer zijn eigen bijwerken op haar schaamstreek. Dit jaar waren ze overgestapt op een middel dat alleen op doktersvoorschrift te verkrijgen was.
In de bus perste ze zich hijgend tussen de stoeltjes. Ze depte haar rode gezicht af met een geblokte zakdoek, die ze daarna tussen haar borsten duwde. Een klein jongetje dat twee rijen voor haar zat keek toe. Ze stak haar tong naar hem uit. Hij draaide snel zijn hoofd om. Eens per week moest ze naar de uitkeringsinstanties om haar stempel te halen. Dat moest ze persoonlijk komen doen, dus hees ze zich elke dinsdagochtend op haar benen en reisde ze naar de andere kant van de stad.
Ze haatte het om onder de mensen te zijn. Ze haatte de blikken, het gefluister achter haar rug, de kinderen die pesterig om haar heen liepen. Het liefst bleef ze thuis, binnen of in de achtertuin, waar niemand haar zag. Nadat ze op een dag niet meer terug wilde naar school, had haar moeder haar thuis les gegeven. Nu deed ze een computeropleiding via internet. Ze hoopte over zes maanden klaar te zijn. Wat ze dan moest doen wist ze niet.
Ze had haar eigen bovenbenen al een jaar of vier niet meer gezien. Het was geleidelijk aan gegaan. Op de kleuterschool was ze mollig geweest, op de basisschool groeide ze door. Haar vader, een Italiaan, was trots op haar gezonde eetlust en onthield haar niets. Haar moeder hield net zoveel van eten als zij, alleen was die op haar veertigste nog net zo dun als toen ze studeerde. Op het einde van de basisschool was ze net zo groot als de kinderen die drie jaar ouder waren. Langzaam dijde ze uit. De snacks in de pauzes hielpen daar goed bij, net als de tussendoortjes na schooltijd. Lange tijd had ze zich nergens aan gestoord en was ze haar gang gegaan, maar op een dag, was alles veranderd. ’s Ochtends wilde ze opstaan om naar school te gaan maar kon ze niet uit bed komen. Ze kon haar benen niet meer uit zichzelf over de bedrand heen gooien en haar lichaam overeind hijsen. Na lang roepen was haar vader gekomen en had haar geholpen. ’s Avonds hing er een touw boven haar bed. Die dag realiseerde ze zich voor het eerst dat er iets mis was. Maar toen was het al te laat. Nu was ze al jaren aan het proberen om af te vallen, maar liet ze zich steeds weer verleiden door kleine hapjes en lekkere dingetjes die ze in huis tegen kwam.
Terwijl ze in de rij stond voor haar stempel hoorde ze verderop twee meisjes lachen. Ze keek op en herkende hen, ze had bij hen in de klas gezeten. Ze glimlachte flauwtjes en zwaaide voorzichtig. De meisjes draaiden zich om en liepen snel weg. Ze keek hen na en schoof door in de rij.