Virtueel

You have been dead and burried for months now. But social networking sites won’t stop reminding me that your birthday is on Saturday. I’m sorry. I love you.

Ze sloeg haar agenda dicht. Zoals elke zondag had ze de voorgaande week eruit gescheurd om weg te gooien. Alleen had het deze keer haar hart gebroken. Niet dat dat niet allang gebroken was. Maanden geleden, en sindsdien elke dag opnieuw. Maar deze keer kwam het door haar eigen actie, alsof ze hem nogmaals bewust uit haar leven had gescheurd. Net zoals de dag waarop een dronken automobilist dat had gedaan.
Ze dronk van het kopje slappe thee, in de hoop dat de hoofdpijn en de misselijkheid zouden verdwijnen. Gisteren hadden ze met wat vrienden zijn verjaardag gevierd. Ze had zichzelf verloren in de drank. Het een fijne avond geweest, met veel herinneringen en anekdotes. Ze hadden gelachen, zij had gehuild. Maar het was goed.
Ze hield de pagina van de vorige week in haar hand. Zaterdag 5 juli. Ze had er een groot kruis doorheen gezet. Ze verfrommelde het papiertje en gooide het zo ver mogelijk door de kamer. De kat rende er hoopvol achter aan. Deze dag had ze zien aankomen. Dat was er fijn aan geweest. Dat ze zich erop had kunnen voorbereiden. Alhoewel ze daardoor ook al weken lichtelijk zenuwachtig was geweest. Uit ingehouden angst voor het verdriet dat ze zou voelen. En omdat ze vreesde dat ze zich dan misschien niet groot kon houden, dat ze in het bijzijn van hun vrienden zou breken.
Het was allemaal veel minder erg geweest dan ze vreesde. Het was fijn geweest om over hem te praten, om hem samen met anderen te kunnen missen. De tranen die uiteindelijk kwamen waren gecontroleerd, paniekloos. Anders dan normaal.
Wat haar veel harder raakte waren de onverwachte momenten, wanneer ze zonder voorbereiding aan haar verdriet herinnerd werd. De afgelopen week waren het de herinneringen geweest die Facebook haar stuurde. “Zaterdag is Jack jarig. Stuur hem een bericht.” Ze had overal gezocht naar zijn wachtwoorden, zodat ze alle accounts kon deleten. Maar hij had ze niet bewaard, zodat hij als een spook bleef doorleven in een virtuele wereld. Hij had het geweldig gevonden, dat wist ze zeker. Hij had een grote angst om voor altijd te verdwijnen na zijn dood zonder iets achter te laten. Ze wist wel dat dit niet precies was wat hij bedoelde, omdat hij eigenlijk een meesterwerk had willen achterlaten. Maar het feit dat zijn profiel onuitwisbaar bij allerlei mensen zou opkomen, zou hem op een bepaalde manier hebben gerustgesteld. Zo zou iedereen aan hem herinnerd worden.
Voor haar waren die momenten nu nog te heftig. Ze opende al die pagina’s niet meer. Misschien dat ze over een paar maanden weer een poging zou wagen. Nu probeerde ze vooral haar leven zo makkelijk mogelijk te maken door alle confrontaties uit de weg te gaan. Voor nu was er rust nodig.
De kat rende achter het propje papier aan. Ze stond op en raapte het op, gooide het in de vuilnisemmer en liep naar de badkamer. Een paracetamol zou haar goed doen.